Kolegium Św. Izydora, najstarszy irlandzki instytut w Rzymie, został założony przez Ojca Luke'a Waddinga (1588-1657) w roku 1625. Pochodzący z Waterford Luke Wadding, opuścił Irlandię i po śmierci swoich rodziców w 1602 roku udał się do Lizbony, a następnie w roku 1604 wstąpił do zakonu franciszkanów. Przybył do Rzymu w grudniu 1618 roku, jako doradca teologiczny hiszpańskiej delegacji wysłanej do papieża Pawła V przez króla Filipa III. Jednak papież odrzucił prośbę króla hiszpańskiego o uroczyste zdefiniowanie doktryny o Niepokalanym Poczęciu. Pomimo niepowodzenia delegacji Luke Wadding pozostał w Rzymie do końca swojego życia. W 1625 roku zakonnik zaproponował przejęcie małego opuszczonego klasztoru Św. Izydora, wówczas zadłużonego i wymagającego dalszych prac remontowych, przekształcając go w kolegium kształcące młodych irlandzkich franciszkanów. W Irlandii taka edukacja nie była już możliwa ze względu na zniszczenie klasztorów podczas podboju elżbietańskiego. W ciągu pięciu lat, z pomocą zamożnych dobroczyńców, Waddingowi udało się spłacić długi, dokończyć nieukończony kościół i rozbudować pierwotny klasztor.
Kościół Św. Izydora słynie z biblioteki i archiwum zgromadzonych i założonych przez samego Waddinga, podczas, gdy zajmował się on historią zakonu franciszkańskiego. Do dziś pozostaje niezastąpionym punktem odniesienia dla badaczy wczesnej historii franciszkańskiej. Zakonnik zachęcony przez swojego przyjaciela, znanego historyka sztuki Gian Pietro Belloriego (1613-1696) zatrudnił utalentowanych artystów, takich jak m.in. Carlo Maratti (1625-1713) do upiększenia wnętrza świątyni. Wspaniałe freski, namalowane przez Fra Emanuele da Como (1625-1713) w latach 1671/2, upamiętniają wkład irlandzkich franciszkanów w rozwój Dogmatu o Niepokalanym Poczęciu.
