W sercu Rzymu, wśród ruin Forum Trajana, mieści się niewielki kościół pod wezwaniem Najświętszego Imienia Maryi, konsekrowany w roku 1741, którego budowę zapoczątkował francuski architekt Antoine Dérizet, a następnie rozbudował Mauro Fontana i Agostino Masucci. Świątynia jawi się jako ex-voto, czyli akt dziękczynienia Dziewicy Maryi, znak więzi z Najświętszą Maryją Panną, po zwycięstwie austriackich wojsk chrześcijańskich nad Imperium Osmańskim w bitwie pod Wiedniem (1683). W czasie prześladowań hitlerowskich część Żydów znalazła schronienie w podziemiach kościoła. Niedaleko Kościoła mieści się inna Świątynia pod wezwaniem Matki Bożej z Loreto: oba miejsca kultu znajdują się w miejscu, gdzie za czasów cesarza Trajana znajdowały się dwie biblioteki.
Z zewnątrz Świątynia prezentuje się jako zwarta bryła, ozdobiona kolumnami i pilastrami, które podtrzymują balustradę zdobioną posągami proroków i ewangelistów. Wnętrze Świątyni jest zbudowane na planie elipsy bogato ozdobionej polichromowanym marmurem, przykrytej kopułą: pomiędzy sklepieniami pojawiają się stiukowe medaliony ze scenami z życia Najświętszej Maryi Panny wykonanymi przez różnych XVIII-wiecznych artystów.
W ołtarzu kaplicy głównej, zbudowanej w 1750 r., mieści się Ikona Matki Bożej z Dzieciątkiem w „chwale” z marmuru i sztukaterii, średniowieczne dzieło tzw. “szkoły rzymskiej”. Kościół Najświętszego Imienia Maryi powstał w obliczu wojen i nieporozumień, dlatego dziś jest on miejscem odpustu dla wszystkich odwiedzających, zgodnie z napisem na tablicy znajdującej się nad wejściem do Świątyni.