W pobliżu góry Celio stoi Arcybazylika Najświętszego Zbawiciela oraz świętych Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty, zwana również Bazyliką, a także Katedrą św. Jana na Lateranie.
Pierwotnie, przed budową bazyliki, teren ten był własnością starożytnego rodu laterańskiego, który posiadał w pobliżu swój dom. “Roczniki” Tacyta z 65 roku mówią o zawłaszczeniu terenu przez Nerona, w związku z zaangażowaniem niektórych członków rodziny w spisek przeciwko samemu cesarzowi.
Dopiero później ziemia ta stała się własnością niejakiej Faustyny, uznanej za żonę Konstantyna I Wielkiego, który został ogłoszony cesarzem po śmierci swojego ojca w 306 roku.
Cesarz Konstantyn edyktem mediolańskim z 313 r. zapewnił chrześcijanom wolność wyznania wiary w Cesarstwie Rzymskim i zatroszczył się o zapewnienie rodzącemu się kościołowi odpowiedniego miejsca do odprawiania celebracji. Ofiarował papieżowi Milcjadesowi ziemię laterańską, którą oddała mu na własność jego żona Faustyna, aby wybudował tam kościół.
Bazylika, konsekrowana w 324 r. przez papieża Sylwestra I, została poświęcona Najświętszemu Zbawicielowi. Wreszcie w IX wieku Sergiusz III poświęcił ją również św. Janowi Chrzcicielowi, a w XII wieku papież Lucjusz II dodał do grona patronów bazyliki także św. Jana Ewangelistę.
Od IV wieku aż do XIV wieku, w czasie gdy papież przeniósł się do Awinionu, Lateran był główną siedzibą papieską, stając się symbolem i sercem życia Kościoła.
W 1378 r., wraz z wyborem Grzegorza XI na tron papieski, siedziba papieża powróciła do Rzymu, ale z uwagi na zły stan stan Lateranu, postanowiono przenieść rezydowania na Watykan.
Dopiero w 1650 roku, na zlecenie papieża Innocentego X, dzięki pracy Francesco Borrominiego podjęto decyzję o całkowitej przebudowie Bazyliki, którą możemy oglądać w dniu dzisiejszym.
