Bazylika Matki Bożej Większej
Papieska Bazylika Matki Bożej Większej jest najważniejszym i najstarszym Sanktuarium Maryjnym na Zachodzie i jedyną Papieską Bazyliką, która zachowała nienaruszony, wczesnochrześcijański charakter. Z biegiem czasu wzbogacono ją o elementy z późniejszych okresów zachowując przy tym pierwotny wygląd Świątyni, która zgodnie z tradycją, powstała jako owoc Bożego zamysłu. Według przekazów Matka Boża ukazała się we śnie patrycjuszowi Janowi i papieżowi Liberiuszowi, prosząc o zbudowanie Świątyni w miejscu, w którym spadnie śnieg. Nad ranem, 5 sierpnia 358 roku, na najwyższym ze wzgórz rzymskich - Eskwilinie, w samym środku rzymskiego lata, ludzie ujrzeli teren przykryty śniegiem. Do dzisiaj wydarzenie to upamiętniane jest białymi płatkami śniegu, które w czasie liturgii spadają z sufitu Bazyliki. Tradycja czyni Bazylikę Matki Bożej Większej (zwanej również Bazyliką Matki Bożej Śnieżnej) relikwią Maryjną, upragnioną i zaprojektowaną przez samą Matkę Bożą.
W Bazylice znajduje się najważniejsza ikona Maryjna Salus Populi Romani (Ocalenie Ludu Rzymskiego). Tradycja przypisuje powstanie obrazu Św. Łukaszowi Ewangeliście, patronowi malarzy. Papież Franciszek powierza swoje podróże apostolskie opiece Matki Bożej modląc sie u stóp tejże ikony, którą zwykle odwiedza przed wyjazdem i po powrocie z pielgrzymki.
Relikwie Żłóbka Świętego, w którym złożono Dzieciątko Jezus, przypominają o znaczeniu Bazyliki Matki Bożej Większej jako Betlejem Zachodu. To tutaj po raz pierwszy odprawiono Mszę Świętą w Wigilię Bożego Narodzenia, a na przestrzeni wieków kolejni Papieże udawali się do Bazyliki podtrzymując ten zwyczaj.
Wśród najważniejszych relikwii znajdujących się w Bazylice możemy wymienić te należące do Św. Mateusza oraz Św. Hieronima.
W Bazylice Matki Bożej Większej papież Hadrian II, w roku 867, powitał Świętych Cyryla i Metodego oraz zatwierdził używanie języka starosłowiańskiego w Liturgii.
W Bazylice Matki Bożej Większej spoczywa siedmiu Papieży.
