List Papieża Franciszka

List Ojca witego Franciszka
do Arcybiskupa Rino Fisichella
Przewodniczcego Papieskiej Rady do spraw Krzewienia Nowej Ewangelizacji

 

Do drogiego Brata
Arcybiskupa Rina Fisichelli
Przewodniczącego Papieskiej Rady
do spraw Krzewienia Nowej Ewangelizacji

Jubileusz był zawsze w życiu Kościoła wydarzeniem o wielkim znaczeniu duchowym, kościelnym

oraz społecznym. Odkąd Bonifacy VIII w 1300 r. ustanowił pierwszy Rok Święty — który miał być

obchodzony co sto lat, a później, na wzór biblijny, co 50, aż ostatecznie ustalono, że będzie

obchodzony co 25 lat — święty, wierny lud Boży przeżywał tę celebrację jako wyjątkowy dar łaski,

charakteryzujący się przebaczeniem grzechów, a w szczególności odpustem, będącym pełnym

wyrazem miłosierdzia Boga. Wierni, często po zakończeniu długiej pielgrzymki, czerpią z

duchowego skarbca Kościoła, przechodząc przez Drzwi Święte oraz czcząc relikwie apostołów

Piotra i Pawła, przechowywane w rzymskich bazylikach. W ciągu wieków miliony pielgrzymów

przybywały do tych miejsc świętych, dając żywe świadectwo wiary, która trwa od zawsze.

Wielki Jubileusz roku 2000 wprowadził Kościół w trzecie tysiąclecie jego historii. Święty Jan Paweł

II bardzo go wyczekiwał i pragnął, w nadziei, że wszyscy chrześcijanie, przezwyciężywszy

historyczne podziały, będą mogli wspólnie celebrować dwa tysiące lat od narodzenia Jezusa

Chrystusa, Zbawiciela ludzkości. Obecnie dobiega końca pierwsze 25 lat XXI w., i jesteśmy

wezwani do rozpoczęcia przygotowań, które pozwolą ludowi chrześcijańskiemu przeżywać Rok

Święty w całym jego duszpasterskim bogactwie. W tym kontekście znaczącym etapem był

Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia, który pozwolił nam odkryć na nowo całą siłę i czułość

miłosiernej miłości Ojca, abyśmy z kolei my stali się jej świadkami.

Jednak w ostatnich dwóch latach nie było takiego kraju, który nie zostałby doświadczony przez

niespodziewaną pandemię, która nie tylko przyniosła doświadczenie dramatu śmierci w

samotności, niepewności oraz prowizoryczności egzystencji, ale także zmieniła nasz sposób

życia. Jako chrześcijanie znosiliśmy wraz ze wszystkimi braćmi i siostrami te same cierpienia i

ograniczenia. Nasze kościoły pozostawały zamknięte, podobnie jak szkoły, fabryki, urzędy, sklepy

oraz miejsca przeznaczone na spędzanie czasu wolnego. Wszystkich nas dotknęły niektóre

ograniczenia wolności, a pandemia spowodowała nie tylko cierpienia, ale niekiedy zasiała również

w naszych duszach wątpliwość, strach i zagubienie. Ludzie nauki bardzo szybko znaleźli pierwszy

środek zaradczy, który stopniowo pozwala na powrót do codziennego życia. Ufamy w pełni, że

epidemia zostanie przezwyciężona, a świat będzie mógł powrócić do rytmu swoich relacji

osobowych i życia społecznego. Będzie to tym łatwiej osiągnąć, jeśli będziemy działać w sposób

faktycznie solidarny, tak aby nie były zaniedbywane społeczności najuboższe, ale by można było

dzielić się ze wszystkimi zarówno odkryciami nauki, jak i koniecznymi lekarstwami.

Musimy podtrzymywać płomień nadziei, która została nam dana, i czynić wszystko, aby każdy

odzyskał siłę i pewność, żeby patrzeć w przyszłość z otwartą duszą, ufnym sercem oraz

dalekosiężnym myśleniem. Najbliższy Jubileusz będzie mógł znacznie przyczynić się do

przywrócenia klimatu nadziei i ufności jako znak nowego odrodzenia, którego wszyscy pilnie

potrzebujemy. Z tego względu wybrałem motto: Pielgrzymi nadziei. Wszystko to jednak będzie

możliwe, jeśli potrafimy na nowo odkryć sens powszechnego braterstwa, jeśli nie będziemy

zamykać oczu na dramat szerzącej się biedy, która nie pozwala milionom mężczyzn i kobiet,

młodych i dzieci żyć w sposób godny istot ludzkich. Myślę szczególnie o wielu uchodźcach,

zmuszonych do porzucenia swoich ziem. Niech zostaną wysłuchane głosy ubogich w tym czasie

przygotowań do Jubileuszu, który, według biblijnego przykazania, przywraca każdemu dostęp do

owoców ziemi: „Szabat ziemi będzie służył wam za pokarm: tobie, słudze twemu, służącej twej,

najemnikowi twemu i osiadłym u ciebie przybyszom. Cały jego plon będzie służyć za pokarm także

twojemu bydłu i zwierzętom, które są w twoim kraju” (Kpł 25, 6-7).

Dlatego też wymiar duchowy Jubileuszu, który wzywa do nawrócenia, niech połączy się z tymi

fundamentalnymi dla współżycia społecznego aspektami, aby stanowić spójną jedność. Mając

poczucie, że wszyscy jesteśmy pielgrzymami na ziemi, na której Pan nas umieścił, abyśmy ją

uprawiali i jej strzegli (por. Rdz 2, 15), nie zaniedbujmy podczas tej drogi kontemplowania piękna

stworzenia oraz troski o nasz wspólny dom. Mam nadzieję, że najbliższy Rok Jubileuszowy będzie

celebrowany i przeżywany również z tą intencją. Istotnie, coraz większa liczba osób, wśród

których wielu jest młodych i bardzo młodych, uznaje, że troska o świat stworzony jest istotnym

wyrazem wiary w Boga i posłuszeństwa Jego woli.

Powierzam Tobie, drogi Bracie, odpowiedzialność za znalezienie odpowiednich form, ażeby Rok

Święty był przygotowany i celebrowany z intensywną wiarą, żywą nadzieją oraz czynną miłością.

Dykasteria, która szerzy nową ewangelizację, będzie umiała uczynić z tego momentu łaski

znaczący etap dla duszpasterstwa w Kościołach partykularnych łacińskich i wschodnich, które w

tych latach są wezwane do zintensyfikowania zaangażowania synodalnego. W tej perspektywie

pielgrzymowanie ku Jubileuszowi będzie mogło wzmocnić i wyrazić wspólną drogę, którą winien

2

podjąć Kościół, aby był coraz bardziej i coraz lepiej znakiem i narzędziem jedności w harmonii

różnorodności. Ważne będzie, by pomóc odkryć na nowo wymogi powszechnego powołania do

odpowiedzialnego uczestnictwa, z dowartościowaniem charyzmatów i posług, których Duch

Święty nieustannie udziela dla budowania jednego Kościoła. Cztery Konstytucje Ekumenicznego

Soboru Watykańskiego II wraz z Magisterium tych dziesięcioleci będą nadal ukierunkowywać i

prowadzić święty lud Boży, ażeby czynił postępy w misji niesienia wszystkim radosnego

przesłania Ewangelii.

Zgodnie ze zwyczajem, bulla ogłaszająca, która zostanie opublikowana w odpowiednim czasie,

będzie zawierała wskazówki konieczne do celebrowania Jubileuszu Roku 2025. Już teraz, w tym

czasie przygotowań, cieszę się, że poprzedzający wydarzenie jubileuszowe rok 2024 można

będzie poświęcić wielkiej „symfonii” modlitwy. Przede wszystkim, aby odnowić pragnienie

przebywania w obecności Pana, słuchania Go i adorowania. Ponadto modlitwy, aby dziękować

Bogu za tak liczne dary Jego miłości dla nas i wysławiać za Jego dzieło stworzenia, które

zobowiązuje wszystkich do szacunku oraz do konkretnego i odpowiedzialnego działania w celu

jego ochrony. Modlitwy jako głosu „jednego serca i jednego ducha” (por. Dz 4, 32), co wyraża się

w solidarności i w dzieleniu się chlebem powszednim. Modlitwy, która pozwala każdemu

mężczyźnie i każdej kobiecie na tym świecie zwracać się do jedynego Boga, aby Mu wyrazić to,

co jest złożone w skrytości serca. Modlitwy jako uprzywilejowanej drogi do świętości, która

prowadzi do życia kontemplacją również pośród działania. Będzie to zatem intensywny rok

modlitwy, w którym serca otworzą się, aby przyjąć mnogość łask, czyniąc z Ojcze nasz, modlitwy,

której nauczył nas Jezus, program życia dla każdego Jego ucznia.

Proszę Maryję Dziewicę, aby towarzyszyła Kościołowi na drodze przygotowań do tego wydarzenia

łaski, jakim jest Jubileusz, i z wdzięcznością przesyłam z serca Bratu oraz współpracownikom

moje Błogosławieństwo.

W Rzymie, u Świętego Jana na Lateranie, 11 lutego 2022 r., we wspomnienie Najświętszej Maryi

Panny z Lourdes

FRANCISZEK

Copyright © Dicastero per la Comunicazione - Libreria Editrice Vaticana